اگر بخواهیم در مورد تاریخچه طناب صحبت کنیم باید آنرا به هزاران سال قبل نسبت بدهیم، زمانی که نیاکان ما برای مصارف گوناگون از آن استفاده میکردند
از طناب برای شکارکردن ، کشیدن ، بستن ، اتصال دادن ، حمل کردن ، بلند کردن و صعود استفاده می شود.
این استفاده به دوران ماقبل تاریخ باز می گردد.
به احتمال زیاد نخستین “طناب” به طور طبیعی از الیاف گیاهی ، مانند درخت انگور شکل گرفت.
بعدها با پیچاندن چندین رشته الیاف طناب به هم ، طناب های ضخیم و مستحکم شبیه طناب های امروزی ساخته شد .
اولین شواهد موجود ساخت طناب ، به دوران نئاندرتال ها (40000 سال پیش) بر میگردد.
شواهدی از ساخت طناب در اروپا با قدمت 28000 ساله یافت شده است.
اخیرا قطعات فسیل شده “طناب دو لایه به قطر حدود 7 میلی متر” در یکی از غارها در منطقه لاساکس فرانسه یافت شد و قدمت آن تقریباً 15000 سال قبل از میلاد است.
مصریان باستان احتمالاً اولین تمدنی بودند که ابزارهای ویژه ای برای ساخت طناب تهیه کردند.
قدمت طناب در مصر به 3500 تا 4000 سال قبل از میلاد مسیح برمی گردد و به طور کلی از الیاف نی ساخته می شده است.
طناب های دیگری در دوران باستان از الیاف نخل خرما ، کتان ، پاپیروس ، چرم یا موی حیوانات ساخته شده بود.
استفاده از چنین طناب هایی به مصریان اجازه داده است سنگ های سنگین مورد نیاز برای ساخت بناهای تاریخی خود را توسط هزاران کارگر جابجا کنند.
از حدود 2800 سال قبل از میلاد مسیح ، طناب ساخته شده از الیاف شاهدانه در چین مورد استفاده قرار گرفت.
تاریخچه طناب با ساخت آن طی چند هزار سال در سراسر آسیا ، هند و اروپا شکل کاملی بخود گرفت.
از قرون وسطی به بعد ، ساخت طناب های چند لایه که از درهم تابیدن چندین طناب درست می شد اهمیت ویژه ای پیدا کرد.
این امر باعث شد طناب های طولانی تا 300 متری طول یا بیشتر ساخته شوند.
این طناب های طولانی در حمل و نقل ضروری بودند زیرا طناب های کوتاه نیاز به اتصال دارند تا آنها را به اندازه طولانی و مستحکم کند زیرا قادر به پشتیبانی از وزن مورد نیاز نخواهد بود.
اغلب ناب ها از الیاف مصنوعی مانند نایلون و پلی پروپیلن ، که از دهه 1950 به طور فزاینده ای رایج شده اند ، ساخته می شود اما هنوز هم انواعی از طناب هستند که از الیاف طبیعی مانند ساخته می شوند.